Lieve, lieve, jongen,
Ik heb vanavond nog eens in jouw 'mapje' op de pc gekeken. Eerder toevallig, omdat ik op zoek was naar iets voor het werk. Op zo'n momenten weet je dat jouw mapje openen ertoe zal leiden dat er traantjes vloeien, herinneringen boven komen en dat er niet meer gewerkt zal worden. Tja.
Het blijft toch moeilijk om die foto's te zien, met jou en alle kabeltjes, wetend dat de situatie echt wel hopeloos was. En dan blader ik in het elektronische dagboek dat ik het eerste jaar bijhield, zie ik daar de pijn, het afzien, de rugoperatie en de hoop op een nieuw kindje (dat nog 3 jaar op zich zou laten wachten). Alle gevoelens staan er zo scherp op, dat het soms raar doet om ze terug te lezen.
Niet omdat ik ze niet herken, maar omdat ik ervan versteld sta hoe buigzaam we allemaal zijn. Hoe verdomd diep we kunnen zitten en hoe we daar toch maar mooi uit kunnen komen. Dat we ergens, allemaal, de kracht en de wil hebben om door te zetten, om te overleven. Omdat er geen andere optie was en omdat we rotsvast bleven geloven in betere momenten.
We zijn bijna 4 jaar later en we bereiden je verjaardagsfeestje alvast voor. We staan er nog altijd, als gezin. Met ondertussen een kleine prinses die ieders hart steelt en nog een extraatje onderweg. Ongelooflijk.
Als ik letterlijk in mijn dagboek van toen lees: 'ik weet niet of ik ooit nog gelukkig ga kunnen zijn, volledig gelukkig, zonder een gemis te voelen', dan moet ik mezelf nu corrigeren. Ja, ik voel me met momenten volledig gelukkig. Soms zelf overgelukkig. Net omwille van. Net omdat ik weet dat mooie momenten zeldzaam zijn, dat je alle mooie gebaren en liefde rondom je moet koesteren en net weer zoveel liefde moet teruggeven.
Voila, een mooie gedachte om deze zondagavond mee af te sluiten.
Dikke kus,
je mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten