Goeiemorgen lieve jongen,
deze namiddag komen hier naar jaarlijkse traditie wat familie en vrienden samen, om met taart en koekjes jouw verjaardag te vieren. De voorbije weken waren erg druk, met je papa in de USA en ikzelf op volle toeren aan het draaien. Het leek wel of ik misschien te weinig tijd zou hebben om zelfs op 24 september aan je te denken.
Niets is minder waar natuurlijk. Dan sta je 's morgens in de file (oh boy, wat heb ik al file gezien de laatste tijd) en dan begin je zomaar te wenen. Of dan zie ik een kindje die een dikke week voor jou jarig is en hopla, dan sta ik te bleiten aan de schoolpoort.
Begrijp me niet verkeerd, het vorige blogberichtje is nog steeds geldig, ik ben nog steeds intens blij met alle zegeningen die we mochten ontvangen. Maar ik ondervind ook dat het tekstje dat we voor jou schreven en op jouw viering (begrafenis klinkt zo 'bah') gelezen hebben, nog steeds waar is.
Lieve Tomas, hoeveel kindjes er nog komen, je blijft altijd onze tweede zoon, ons tweede kindje, altijd. Daarom verdien je ook jaarlijks een feest, zoals vandaag. Een feest met misschien een traantje, maar vooral veel gelach, gelach van kleine rondlopende piraten en grote stoere mama's en papa's.
Hele lieve kus,
je mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Beste Brenda,
BeantwoordenVerwijderenVia google kom ik op je site terecht. Wat een aangrijpend verhaal, en bijzonder hoe je dit weet te verwoorden.
Mocht je behoefte hebben om met lotgenoten in contact te komen, dan zijn er op Facebook twee Nederlandstalige groepen voor ouders van CHD-kindjes.
Algemene groep: https://www.facebook.com/groups/CHD.nl/
Specifiek voor ouders van overleden CHD-kindjes: https://www.facebook.com/groups/500901829932138/
Dag Wichard,
BeantwoordenVerwijderenbedankt voor je reactie! Ik zal eens een kijkje nemen één dezer...