Aardbeving

Dag lieve jongen,
soms voelt het aan of alles sinds september vorig jaar op pauze staat. Alsof iemand bij ons een 'mute' knop heeft ingedrukt. Alles speelt verder en we doen ook mee, maar toch voelt het aan als een tussenpauze. We voelen bijna elke dag aan dat het niet volledig is en we kunnen niets anders doen dan afwachten. Een beetje zoals je in het ziekenhuis zit te wachten totdat iemand ontwaakt uit narcose. Verloren uren. Verloren dagen soms.

En net als je denkt dat alles vrij goed gaat, krijg je weer een schok. Baby's die geboren worden, mensen die zwanger zijn, het leven dat duidelijk wel doorgaat terwijl wij nog worstelen met die pauzeknop.

Zoals gisteren, toen we iemand zagen die ik lange tijd niet gezien had. Dan zeggen ze vol trots: we hebben een dochtertje, gisteren 9 maand oud. Dan voel ik de grond onder mijn voeten beven, een trilling door heel mijn lichaam en ziel. En dan zit ik daar, stil, niet wetend wat te zeggen. Wij zitten op pauze, maar al de rest gaat door. En die confrontatie lieve jongen, is niet zo evident. Want als ze dan zeggen: ze heeft al tandjes en trekt zich recht, dan kan ik alleen denken: ah onze jongen zou ook al zo groot geweest zijn...

Dikke kus,
je mama