Een verhaaltje voor Matias

Dag lieve tomas...
Vandaag vertelde de juf in de klas van je grote broer het volgende verhaaltje:

Op een dag zag ik mijn kip niet in mijn tuin rondlopen. Ze was verdwenen... Zomaar. Omdat ik heel erg veel van mijn kop hield, ging ik dus op zoek. Maar opeens wist ik het, elke dag had mijn kop een ei gelegd achter een stapel hout. Heel stil ging ik tot daar, en ja hoor, daar zat ze. Ik gooide wat mais, maar de kop bleef mooi zitten, ze verroerde juist haar kopje, alsof ze wilde zeggen, ga maar weer weg, want nu wil ik niet gestoord worden.
Ik wist wat er gebeurde, ze zat op een nest, boven op haar eieren en die hield ze mooi warm, tot er kuikentjes uit zouden komen. De kip wilde mij haar eitjes nog niet tonen. Dus liet ik de kip maar rustig broeden en elke dag gooide ik wat mais en zette een kommetje water dichtbij de kip zodat ze niet ver van haar nest hoefde te komen.
En op een dag, ik weet het nog goed, zag ik plots mijn kip het gras oplopen, met zes kleine kuikentjes achter haar aan. Maar de kip was niet rustig, ze keerde telkens terug... Ik ging eens kijken wat moeke kip daar wel deed, en toen zag ik dat er in het nest nog een eitje lag.
Mijn kip duwde met haar bek steeds een beetje op het ei. Ik keek wat dichterbij en in het eitje zat een grote barst, daar kon ik nog een klein kuikentje in zien zitten, maar het verroerde niet. Het lag heel stil in zijn eitje. Moeder kip vond dat heel vreemd en daarom duwde ze met haar bekje steeds opnieuw het eitje een beetje verder. Het kuikentje stapte niet uit het ei.
Na een tijdje ging mama kip naast het eitje zitten en de zes andere kuikentjes ook. Ze hielden allemaal hun kopje naar beneden, ik zag dat ze verdriet hadden. Het kleine kuikentje in het ei was doodgegaan, daarom bewoog het niet en daarom kon het niet uit het ei stappen. Mama kip was heel triestig, en ze wist niet waarom het kleine kuikentje was gestorven. Ook niet waarom het niet meer zou groeien zoals haar andere kuikentjes.
Ze bleven allemaal een tijdje bij het eitje zitten, dicht bij elkaar, en toen is mama kip opgestaan en heeft ze met haar twee poten een putje gegraven. Ze heeft het eitje erin gerold en heeft eer dan wat aarde over gescharreld.
Maar elke dag gaan ze allemaal terug naar het plaatsje waar het kuikentje begraven ligt, en ze gaan er een beetje neerzitten. Weet je waarom? Ze hebben het kuikentje graag gezien, en dat vergeten ze nooit. En ik heb op de aarde ginder een mooi bloempje geplant.

"als er iemand doodgaat
die je heel er graag hebt gekend
dan is het nogal logisch dat je verdrietig bent."


Dikke zoen,
mama