Dag lieve schat,
we hebben vandaag onze eerste boswandeling gedaan tussen vallende blaadjes. Het is de tweede herfst zonder jou en altijd denk ik dan aan dat oude gedichtje, dat zo goed de droefheid van het najaar kan weergeven:
Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender
Zijn heimelijke pijnen draagt
En in de kamer, waar gelaten
Het dagelijks leven wordt verricht
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht.
De jaren gaan zoals zij gingen
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove erinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid
Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd
Altijd november, altijd regen
Altijd dit lege hart, altijd...
JC Bloem, blijft toch actueel, vooral als het nog duisterder en killer zal worden. Gelukkig hebben we veel hout klaar, om de kachel goed te laten branden wanneer de thermometer naar beneden duikt...
Dikke zoen,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten