Relativiteitstheorie

Lieve schat,
relativeren, wat een begrip he. Als we alles in het leven zouden aftoetsen aan jouw korte bezoek hier, dan zou wellicht zelfs een perfect gebakken moelleux'tje mij niet meer smaken. Maar toch, zoveel maanden later lijken we wel weer wat recht gekrabbeld en gaat het leven weer verder (de clichés kloppen dan toch).

Maar dit weekend hadden we het over de dokters en verpleegsters die jou hielpen vechten. Zouden zij het ook moeilijk vinden om een baby te laten gaan? Of maakt het deel uit van de job? Een zware nacht, dat zullen ze het in ieder geval gevonden hebben, omdat ze net als ons enorm machteloos stonden en al veel vroeger dan wij beseften dat jouw strijd oneerlijk was.

Maar toch, ze hebben echt alles gegeven he. En tegenover jouw verlies staan natuurlijk (en hopelijk) misschien wel vijftig baby's die ze wel konden helpen. En gezinnen die ze wel gelukkig naar huis konden sturen. Daarvoor moeten ze het doen he, voor dat verschil dat ze kunnen maken.

Ik denk dan terug aan de brief die ik schreef aan je dokters en verplegers. En waarin ik hen bedankte voor alles, voor de rust, voor het begrip, voor het vechten en voor het luisteren. Ik heb ze bedankt omdat ze er waren voor jou. Als jij de kannonnen had, dan zorgden zij voor kannonballen en buskruit en alles wat jou zou kunnen helpen.

Ondanks dat waren en zijn wij zo hulpeloos als ouders. Staan we zo alleen bij de onmacht die we toen voelden en nu nog altijd voelen. Er is maar één iets wat we met zekerheid weten: we hadden niets meer kunnen doen. En dat, lieve schat, is mijn grootste troost. Ik ben er immers van overtuigd dat jij gevoeld en geweten hebt dat je enorm geliefd, gewenst en gewild was. Dat je weet en ziet dat alles klaar was voor jou en dat we ontredderd achterbleven. Ik geloof niet in engelen, maar ik geloof wel in jou, want wie weet komt het ooit zover dat ik je toch terug mag zien...

Lieve kus,
mama