Nachtelijke inspiratie

Lieve kapoen,
wat maakt het toch, dat de nacht zo aantrekkelijk is voor poëzie en nieuwe ideeën? Hoe vaak ben ik vroeger niet opgestaan, omdat ik iets moest schrijven, een woord, een zin, een tekst, iets wat leek op een gedicht? Ik lag te woelen in mijn bed en kon niet anders dan opschrijven wat in mijn hoofd zat.
Wat 's nachts zo subliem en verheven leek, was 's morgens een banaal tekstje. Een kijk op het leven die het daglicht niet kon weerstaan. Voelen we ons onder de klaarte van de maan anders? Breekbaarder?
Is het in de stilte van de nacht soms zoveel meer tastbaar? Die sterfelijkheid die we allemaal meedragen, komt die onder de sterren zoveel meer tot uiting?
Ik heb er geen idee van, maar, ik schrijf dit dan ook weer op een uur dat eveneens vol zit van de geniale invallen.

Nachtelijke inspiratie, zo zalig. Al is het maar voor het moment zelf waarop je het gevoel hebt dat alles mogelijk is, dat je geschiedenis aan het schrijven bent. Misschien is dat wel onderdeel van de nachtelijke inspiratie: het overweldigende gevoel dat alles nog mogelijk is, dat morgen de zon weer op komt en dat alles goed komt. De toekomst begint morgen...

Dikke kus,
je mama