Dag lieverd,
net naar de reportage van Koppen Xl gekeken en ik moet het even van me af schrijven. Wat een prachtige persoon, Bart Verbeeck, en hoe verschrikkelijk herkenbaar, het verdriet bij iedereen.
Ik zag dat het er niet toe doet, hoe oud of groot, gezond of ziek, iemand is. Het is zoals de papa het er met veel moeite uit kreeg: 'het is mijn kind' en ik laat het hier toe om te sterven. Waarom? Omdat je alles doet voor je kind, we hebben alles gedaan wat Bart wou.
Zo verschrikkelijk herkenbaar, ik kon hun tweestrijd als het ware voelen. Want ook al wou ik niets liever dan je nog enkele minuten bij me houden, de gedachte dat je pijn zou lijden deed me inderdaad beslissen om die beademing te stoppen. Alhoewel je weet dat je nadien verscheurd zal zijn door pijn en verdriet, je wil niet dat je kind nodeloos afziet, al zeker niet voor jou.
Bedankt Bart, voor je boodschap wat het genieten betreft. We moeten inderdaad allemaal ongelooflijk genieten van wat er wel is. Alhoewel we rouwen om het verlies en het gemis elke dag voelen, toch moeten we er ons bewust van zijn hoeveel geluk we wel niet hebben. En geluk, dat zit vaak in heel kleine dingen.
Je zal nooit vergeten worden, dat is zeker, het was een eer om je reportage te mogen bekijken... En geef je onze kapoen daar boven een dikke knuf?
Zoen,
Brenda
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten