Dag lieve schat,
een gelukkige 'vermaanddag'! Binnen een maandje ben je al 2 jaar, hoe cliché het ook klinkt, wat gaat de tijd toch ongelooflijk snel. Het lijkt wel alsof ik meer en meer het inzicht verlies in de persoon die je geworden zou zijn. En dat zette me vandaag aan het denken. Over alle ouders die het meest ondenkbare meemaken en hun kind verliezen. Of ze nu 1 dag oud zijn, of nog 2 maand in de buik tegoed hadden, of ze 86 zijn of 26, het is het meest tegennatuurlijke dat er bestaat.
En dat maakt voor mij dat er geen gradatie is in het verdriet. Toen ik in het begin het zo moeilijk had, en me steeds afvroeg hoe het kon gebeuren, moest ik ook leven met het idee dat ik nooit zou weten welke persoon je zou worden. Wat je temperament zou zijn en of je even zot van dino's zou zijn als je broer. Ik miste wat nog komen moest, ook al wist ik niet wat het zou zijn.
En voor andere ouders, die wel al wisten wat de lievelingskleur was, de voetbalploeg waar ze voor supporteren of het festival dat ze graag bezoeken, het verdriet en het gemis is er ook. We missen iedereen die er niet meer is. En de herinneringen aan de tijden samen zijn niet altijd makkelijk. Je herinnert je het gelach, maar je weet dat nooit meer zo zal lachen, of je kan het je in het begin toch niet voorstellen.
Ik zag onlangs iemand staan op het kerkhof, bij de as van een jong iemand (altijd iemands kind) en dacht: zo'n verdriet gaat nooit over. Je leert wel om er beter mee om te gaan, maar echt over, nee, dat gaat het nooit.
Lieve kus,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten