Liefde, haat en verdriet

Lieve schat,

ik wil het even hebben over liefde, haat, verdriet en wat deze extreme emoties met elkaar verbindt.Waarom gaan we de uitdaging aan om elkaar lief te hebben? Want hoe je het ook draait of keert, de kans is groot dat het, voor minstens één van de partijen, uitdraait op verdriet. Of zoals het in één van mijn favoriete gedichten staat: 'Je mag dit nooit vergeten. Op een dag kust één van ons de ogen van de ander dicht'.

Waarom doen we het dan onszelf aan?
Om het onmenselijke verdriet van een afscheid te voelen, in ruil voor de roes van wat we liefde noemen?

Ik denk, lieverd, omdat we niet anders kunnen.
Misschien bestaan er wel allerlei wetenschappelijk verklaringen voor, die er zowel ons overlevingsinstinct als hersenscans bij halen.

Maar liefhebben dus, in meer of mindere mate, daar kunnen we niet onderdoor.
Misschien zelfs zo erg dat je kan stellen dat haat een bewustere keuze is dan liefde.
En daardoor wint de liefde altijd.
Altijd.

De liefde voor elkaar, de liefde voor onze omgeving, misschien zelfs voor volstrekt vreemden. Want hoe erg de gebeurtenissen ook zijn, het haalt ook altijd het mooiste in mensen naar boven. Mensen die de deur van hun appartement openzetten voor anderen, mensen die speelgoed brengen naar opvangcentra, een glimlach naar iemand op de bus, een knuffel van een vriendin,...

Het komt wel goed met ons.
We zijn gemaakt om te overleven.
We zijn gemaakt om lief te hebben.

Knuffel,
mama