Nieuw jaar

Lieve schat,
de kerstboom is weg sinds deze week (al was je grote broer daar fel tegen), je papa en ikzelf zijn weer aan de slag gegaan en grote broer is voor het eerst naar school gegaan. Genoeg veranderingen dus voor een week.
De laatste dagen denk ik weer meer en meer aan jou en de korte momenten dat je bij ons was. Ik vraag je soms dingen af omdat mijn herinneringen soms niet meer volledig lijken. Waarom bleef ik gewoon niet elke minuut en seconde bij je? Waarom werd het op echo niet opgemerkt? Waarom bleef ik zo kalm toen de dokters me zeiden dat je nog geen 5% overlevingskans had? De vele 'waarom's die ik me in het begin niet stelde sijpelen nu langzaam door.
Maar ik weiger om er te lang bij stil te staan. Want dat zou onrecht aandoen aan het feit dat je er even was. En meer nog dan je bij me hebben, wou ik vooral dat je geen pijn zou hebben. De gedachte aan je dood was ondraaglijk, maar de gedachte dat je zou afzien en pijn zou lijden was dat nog veel meer. Daarom konden we er in de nacht van 24 op 25 september bijna vrede mee nemen dat je zou sterven. Omdat er geen alternatief was, omdat we wilden dat je vredig en rustig was, omdat we niet konden zien dat je pijn zou lijden, omdat we je graag zien...
Daarom dus.

Daar denk ik aan als de waaroms weer door mijn hoofd sjeezen, als kleine kaboutertjes op even kleine stepjes. Dat we je graag zien en dat het niet anders kon op dat moment. En elke keer als ik je naam ergens zie opduiken, op een kaartje of op een uitnodiging, dan glimlach ik. Want mijn kleine kapoen is aanwezig en zeker nog niet vergeten.

Oh ja, alle kindjes die dit jaar één jaar worden, krijgen van de tv zender één een slabbetje. Ik heb alvast samen met papa jouw exemplaar besteld!

Dikke kus,
mama