Lieve schat,
ik weet niet goed wat ik vandaag moet zeggen, als afronding van 2009. Natuurlijk hoop ik echt dat 2010 ons geen verdriet meer brengt zoals het afscheid van jou was. Maar tegelijkertijd vond ik het ook zo bijzonder om zwanger van je te zijn, naar je uit te kijken en je even te kennen. Daarom ben ik ook een beetje dankbaar en wil ik zeker niet '2009 zo snel mogelijk vergeten'. Want dat zou dan ook betekenen dat ik jou wil vergeten en dat is natuurlijk absoluut niet zo.
Zoals je papa hier ook al schreef heb je ons een belangrijke les geleerd. Over het leven op zich en ook over elkaar. Dat we elkaar graag zien en dat we nu wel kunnen zeggen dat we alles aan kunnen. Dat we bij elkaar zullen blijven in goede en slechte dagen. En dat is zo verschrikkelijk belangrijk.
Het blijft natuurlijk moeilijk om zonder jou verder te gaan, maar stilaan raken we er aan gewend (want wat kunnen we anders?). Ik ben zeker dat je voor ons gezin een prachtige beschermengel bent en al had ik je graag kusjes geven en miljoenen knuffels, toch is het ook prachtig om te weten dat je altijd bij ons bent, altijd...
Dikke zoen!
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten