Zon, zon, zon!

Dag lieve schat,
als de zon er is herleven de mensen. Net als na een lange winterslaap strekken we onze tenen en leggen ons te knorren in alle zonnestraaltjes die onze richting uit komen. We genieten van buiten komen, van alle bomen en planten die bloeien. Zoals ons Anneke vroeger al eens zong: zelfs bittere winters en dikke lagen sneeuw kunnen niet verhinderen dat de roos overleeft.
Misschien hebben we allemaal wel wat van zo een roos in ons: wachtend op de eerste zon, op het goede weer om al onze gedachten weer op een rijtje te hebben. Of een groeischeut, zoals ik er weer eentje zie aankomen bij je broer. Hij is de laatste tijd zoveel aan het eten dat het niet anders kan of hij springt binnenkort weer uit zijn kleren.
En ja, bij jou staat ook alles in bloei, de struiken, de bloembollen. Het is soms zo leuk om bij jou te komen en te zien dat zelfs daar alles leeft (misschien had An dat ook in haar liedje moeten opnemen).

Dikke kus van ons allen!