Dag kleine schat
Dit weekend werden we tijdens een huwelijksviering herinnerd aan een versje van vroeger, waarvan ik nu even de 'up-to-date' versie mee geef. 'Het is goed in eigen hart te kijken, nog even voor het slapengaan, of ik van dageraad tot avond, geen enkel hart heb pijn gedaan.'
Hoe langer ik hierover nadenk, hoe moeilijker het me lijkt, en hoe rustelozer de nachten. Hoe kan je elke dag hier zeker van zijn? Kwetsen we soms zonder het te willen? Of nemen we wel eens verregaande beslissingen die op langere termijn goed zijn, maar op het eerste zicht enkel pijn veroorzaken?
En wie maakt het onderscheid? Wie weegt af of het verdriet en de pijn nu lichter zijn dan het eventuele komende geluk?
Ik meet mezelf in ieder geval de volgende weegschaal aan: 'oordeel niet en jij zal niet beoordeeld worden'. Want ondanks al onze technologie, kunnen we nog steeds niet inschatten wat precies de impact is van beslissingen. Is het nu het laatste glas dat we dronken of die ene zin over onze lippen rolde zonder dat hij volledig af was. En het is mijn sterkste geloof dat iedereen handelt vanuit een intentie tot 'goedheid' (ik heb het hier niet over criminele feiten). En net omdat die intentie komt vanuit een persoonlijke beleving, is het bijna onmogelijk om als buitenstaander in te schatten hoe die tot stand kwam. Om te weten waarom iemand een bepaalde beslissing nam.
Geen oordeel vellen dus. Gewoon voor jezelf elke keer de juiste dingen proberen te doen. En het afwegen van goed en kwaad bij anderen, laten we dat maar overlaten aan die geblinddoekte dame met haar weegschaaltje...
Dikke kus,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten