Dag lieve schat,
ondertussen zijn er al 7 lange maanden voorbij gegaan. Soms gaat het goed, met momenten minder. Zoals een domme serie, waarin ze uitspraken doen als 'een kind verliezen, daar geraak je niet over' of 'niemand zou ooit zijn kind moeten begraven'... Het is voor veel mensen het ergste wat er is en het is soms surreëel dat wij het meemaken. Soms heb ik het moeilijk met het 'dramatiseren'. Ik wou natuurlijk dat het nooit was gebeurd en dat ik met jou in een buggy aan de schoolpoort zou staan. Ik zoek ook niets op van hoe groot en hoe sterk je nu al zou zijn, voor mij blijf je altijd die kleine baby.
Hoe ongelooflijk moeilijk het ook is, we gaan gewoon door. We lachen, we genieten, maar altijd zonder dat puzzelstukje dat alles volledig zou maken. We hebben het niet altijd nodig om te horen hoe 'erg' het wel is. We gaan gewoon door... Want als ik elke dag zou denken met het ongelooflijke verdriet dat in me zit, dan stopt het gewoon. Dan kan ik niet meer doorgaan.
Maar dan denk ik weer aan het geluk dat ons misschien nog te wachten staat. De toekomst is nog niet voorbij, hij moet nog gebeuren. En de toekomst zal zijn wat wij er van maken. Daarom kijken we vooruit, zonder te vergeten dat er altijd een kapoentje in ons hart zit. En wie weet hebben we ooit nog het geluk om opnieuw een lief kapoentje te verwachten...
Lieve kus,
mama
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Brenda,
BeantwoordenVerwijderenwij komen hier nu en dan eens meelezen en wilden gewoon eens zeggen dat door deze blog jullie kleine Tomas ook een plaatsje in onze familie heeft gekregen. Het pakt ons ook steeds weer hoe je alles onder woorden brengt. Nog veel beterschap met je rug.
Lieve groetjes,
tante Cecile, nonkel Marnix en Sofie