Zomaar

er zit een groot verdriet in mij
ergens diep verborgen
soms wurmt het zich naar boven
en stroomt over mijn wangen

hoe kan het dat zoveel liefde
tot zoveel verdriet kan lijden
dat zoiets moois
zoveel tranen geeft

ik weet het soms niet meer
hoe het was voordien
hoe het was om gewoon te zijn
zonder littekens op mijn ziel

dan hoor ik weer dat kleine stemmetje
dat vanuit de zetel vraagt:
Mama, ik wil naar Musti kijken!
zo spurt ik naar je broer

hij ziet mijn kleine traantjes
en vraagt lief: Mama pijn?
ik zeg dan, ja, mijn rugje
en dan krijg ik vlug een kusje

en tijdens zijn knuffel denk ik dan:
ik ben toch wie ik ben:
littekens overal maar ook omringd
door al de liefde die ik ken...