Het is al weer 10 weken geleden, ik kan het nauwelijks geloven. Soms gaat het goed, soms gaat het heel wat minder en mis ik je met mijn ganse lichaam. Het lijkt wel alsof de verdoving die begonnen is op de dag van je geboorte stillaan uitgewerkt raakt. En dat de pijn beetje bij beetje aan het loskomen is.
Ik trek me op aan de goede dagen, de 'leukere' momenten. Vandaag had ik de kasten in de kamer van je grote broer alvast een likje blauwe verf gegeven. En toen hij in zijn kamer kwam ging hij met zijn handje naar de kasten en zei hij: "waauw, mooi blauw mama, zo mooi." Ik denk dat Matias bijlange niet beseft hoe waardevol die momenten voor me zijn.
Deze week ook een mailtje gestuurd naar je papa, met onderaan een kleine ps: ik mis ons kleinste ventje zo. En hij stuurde me een heel lief mailtje terug: je bent niet alleen. Daarin las ik dan zoveel: je bent niet alleen in dit verdriet, in dit missen. Ik mis onze kapoen ook, maar je moet het niet alleen doen, we zijn samen.
Het is anders zo moeilijk om hier of daar vreugde te vinden. Vaak denk ik aan dingen waar ik me vroeger zo goed kon bij voelen (bv een nieuw kleedje kopen), die doen me nu eigenlijk niets meer. Je staat in de winkel te kijken en weet, ja ik moet het kopen want anders heb ik niets om aan te doen op dit of dat feest. Maar je denkt vooral: het kan me niet schelen dat ik niets heb om aan te doen, het feest kan me niet schelen, die jurk kan me niet schelen, wat sta ik hier te doen terwijl jij...
Het is zo moeilijk, om dag na dag weer verder te gaan. Het is alsof ik in duizenden stukjes uiteen ben gespat en nu zelf moet puzzelen om alles weer bij elkaar te krijgen, een zeer moeilijk en bijna onbegonnen werk. Waarom lieve kapoen, waarom lig jij nu niet hiernaast in je wiegje te slapen?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten