verdriet

Lieve Tomas,

Jongen, in tegenstelling tot je mama ben ik veel minder goed in het onder woorden brengen van wat ik voel. Noem het maar een stereotiepe mannelijke eigenschap. Betekent dit dat ik de afgelopen uren, dagen en maanden niet aan je gedacht heb? Neen. Uiteraard niet.

Meer dan het me lief is doet alles wat gebeurd is in die twee turbulente dagen dat je bij ons was me verdriet. Verdriet met een intensiteit zoals ik die nog niet kende. Verdriet en spijt omdat ik je nooit in mijn armen heb gehad toen je nog écht bij ons was. Maar ook verdriet om wat niet heeft mogen zijn, omdat ik nooit zal weten of je even enthousiast als je grote broer zou vragen om te voetballen, te knuffelen,...

Maar hetgeen me nog het meest van allemaal pijn doet is dat ik zo weinig over je kan praten. Ik zou niets liever doen dan ronduit aan iedereen vertellen hoe je het stelt en welke vorderingen je maakt. Zoals elke trotse vader zou ik je bewieroken en aan iedereen vertellen hoe fantastisch je wel niet bent. Maar helaas, het heeft niet mogen zijn.

Tomas, je was heel erg welkom en je hebt ons laten inzien hoe fragiel een mensenleven kan zijn. Je hebt ons in rouw en verdriet gedompeld, maar meer dan dat heb je je mama en mij duidelijk gemaakt dat we je grote broer en elkaar moeten koesteren. Ik wil je daarvoor bedanken. Weet dat je, ongeacht wat ons gezinnetje nog te wachten staat, in m'n hart altijd mijn tweede flinke zoon zal zijn. Voor altijd.

Liefs,

Je papa