De 24e en de 25e van elke maand doen ons hier altijd even stilstaan. Al weer een maand voorbij, hoe is het mogelijk dat de tijd zo snel gaat...
We hebben niet zoveel zin in de feestdagen, geen zin om cadeautjes voor elkaar te kopen, geen echte zin om feest te vieren, geen zin om een kerstboom te zetten en terug te blikken op 2009. Voor Matias doen we alles, omdat het onbetaalbaar is om zijn gelukkige gezichtje te zien wanneer de kerstboom er is en omdat het zo fantastisch is om zijn zoentjes te krijgen.
We raken er wel door, net alsof we op sommige momenten echt al onbevangen kunnen lachen. Zoals dit weekend, toen we een sneeuwballengevecht hadden bij oma en opa. Het deed ook zoveel deugd om hen nog eens te horen lachen en te zien genieten.
Maar toch, altijd ben jij er bij, altijd spreken we over je, altijd denken we aan je. Tomas, je zal nooit uit onze gedachten en uit ons hart gaan. Altijd in mijn vesting, voor altijd en eeuwigheid...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten