Dag lieve Tomas
Als titel een spreuk die iedereen wel al eens gehoord heeft en die iedereen wel al eens in de mond heeft genomen. Maar tegelijkertijd weet ook iedereen die met intens verdriet te maken krijgt dat ze niet waar is. Ze kon niet meer onwaar zijn. Tijd is geen vriend, maar een vijand. Een sluipschutter die goed verborgen je volgt in de alledaagse taken. En uithaalt net wanneer je iets minder op je hoede bent. Op dat moment laadt ze haar geweer en haalt je moeiteloos neer, met een eenvoudig woord, gebaar of liedje op de radio. En dan lig je daar, aangeschoten, gewond en bloedend. Weerloos...
Want het is niet zo dat het beter gaat, dat het na een aantal weken plots beter is om wakker te worden. Het is niet zo dat de gedachte aan jou vervaagt, verre van. Zoals ik je broer elke dag wat dieper in mijn hart sluit, zo mis ik jou elke dag wat meer. Want de tijd leert me ook dat het afscheid aan jou definitief was. En dat we elke seconde verder verwijderd zijn van het moment dat ik je in mijn handen hield. Ik haat de tijd, hij brengt me elke seconde verder weg van jou...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Lieve Brenda, als ik je gevoelens van gisteren lees, wordt het stil en verdrietig aan mijn hart. Ik heb voel met jou, met jullie mee. Met wat jullie mee- en doormaken. Al kan ik me natuurlijk niet helemaal voorstellen wat dit nu precies en allemaal is. Kan ik voor jullie hopen? Misschien heelt de tijd wel enkele wonden? Tijd stevig hand in hand met heel heel veel geduld. En liefde. Ik omhels je. Mieke
BeantwoordenVerwijderen