Hartenstukjes

Dag lieve jongen,
je mama moet weer een stukje loslaten. Een piepklein beetje, het maakt me trots en emotioneel tegelijk. Sinds gisteren heeft je broer immers beslist dat hij alleen over de speelplaats gaat, ik mag niet meer mee en krijg mijn zoen en knuffel aan het hek waar ik moet blijven staan.

Ik ben zo ongelooflijk trots, alweer een stap die hij uit zichzelf zet. Ik moest al denken aan de eerste keer dat hij zonder ons weg zal gaan, op kamp of op schoolreis. Hoe hij wellicht vrolijk en vrij weg zal huppelen, crossen zelfs, alhoewel zijn lip of knieën nog open liggen van de vorige valpartij.

Dan kijk ik hem na en denk, maar best dat niet voelt/weet hoe radeloos ik zou zijn als hem iets overkwam. Dat hij onbezorgd kan opgroeien zonder te weten hoeveel zorgen er soms in mijn hoofdje zitten. Omdat ik soms nog denk aan rampscenario's, jeweetwelhe... Hij draagt een stukje van mijn hart elke dag mee, net zoals ik jou ook een stukje meegaf.

Iedereen die ik ken en graag zie draagt als het ware een stukje van mijn hart mee: je papa, je broer, jij, al onze lieve familie en super vrienden,... Misschien denk je nu dat mama geen stukjes hart meer voor haarzelf over heeft? Jawel hoor schat, want van alle mensen die mama graag zien krijg ik dan weer stukjes, zodat ik iedereen elke dag weer met me meedraag én zorg draag voor hun hartenstukje.

Dikke kus,
je mama