Dag lieve schat,
alweer een aardbeving in de wereld, een materiële, of hoe moet ik het formuleren. Ik ben de laatste dagen weer erg met je bezig in mijn gedachten. Een jonge wielrenner die gestorven is en alle reacties in de kranten. Ik wil ze lezen, ze trekken me aan zoals suiker mieren, maar ze laten ook vaak weer tranen komen.
Gisteren een mooi artikel gelezen over de steun die je krijgt van vrienden tijdens de rouwperiode, en hoe erg hard je dat nodig hebt...
Het zette me aan het denken. Wat we hier meegemaakt hebben, was een allesverwoestende aardbeving. Alleen ons huis was volledig met de grond meegemaakt (al hadden andere huizen ook wellicht wat averij opgelopen). En je papa en ik stonden hier, starend naar het puin, niet wetend wat we ermee aan moesten vangen. We zochten naar iets herkenbaars, maar meer dan hier en daar een brokstuk konden we niet terugvinden. Tot je broer ons riep, hij had in de tuin een klein tentje voor ons en dat was genoeg. We konden de eerste weken niet meer dan alleen naar het puin staren.
En dan zijn er de vrienden, de hulpverleners, de humanitaire hulp, de puinruimers. Zij kwamen af met voedselpakketen, deden ons praten en luisterden naar ons verhaal. Keer op keer op keer opnieuw. Ze hielpen ons om alles weeer op te bouwen, min of meer zoals het was. Natuurlijk konden we niet alles opnieuw exact bouwen zoals het origineel, maar vanop afstand ziet het er toch hetzelfde uit.
En nu, dik anderhalf jaar later, zullen mensen die ons niet kennen niet meteen zien dat ons huis heropgebouwd is. Het tentje in de tuin is weg, alleen is het gras eronder nog wat platgetrapt. Voor de rest is het soms zo bedrieglijk dat we zelf soms vergeten dat alles hier kort geleden nog puin was. Maar het is er wel.
Ik wil alleen maar zeggen lieverd, dat we zonder onze hulpverleners nog altijd in het kleine tentje zouden zitten. Omdat we niet wisten wat we moesten doen. Daarom ook, dat in het 'echt' die humanitaire hulp ook zo erg belangrijk is, waar ook ter wereld zich een aardbeving voordoet, welk huis ook dat met de grond gelijk wordt gemaakt.
Dikke kus,
je mama
ps. Als je Wouter Weylandt daar tegen komt, stoef maar met het feit dat je papa ook de Ronde reed he en vraag hem maar te helpen met jouw eerste loopfietsje...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten