Ik ben niet meer dezelfde.
Het lijkt misschien wel zo, de verpakking is nog hetzelfde (nu ja, heeft nog enkele kilootjes teveel, maar we zijn mild voor onszelf), maar de inhoud is vrij erg door elkaar geschud.
Een paar jaar geleden had iedereen het over 9/11 en hoe het de wereld definitief had veranderd. Vanaf dan was terrorisme niet meer een man met een baard in een grot ergens afgelegen, maar kon het evengoed de man met de baard op de bus naast je zijn. Alle journaals, kranten en verslaggevers waren het er over eens: niets zou nog hetzelfde zijn.
En op 24 en 25 september 2009 beleefden wij onze eigen 9/11 (kmoet zeggen dat 24-25/11 niet zo goed bekt, maar kom). Eerlijk? Ik had het eerst niet door. Ik dacht dat, eens we het verdriet en Tomas een plaatsje konden geven, alles wel min of meer normaal zou worden. Dat alles wel weer in zijn plooi zou vallen.
Niet dus... Ik ben anders, dat dringt stilletjes aan tot me door. Eigenlijk is dat niet zo'n vrolijke gedachte, want ik was best tevreden met wie ik was. Alles is anders, maar vooral mijn gevoelens in mijn binnenste. Ik geef grif toe dat ik vroeger wel eens dacht: damn, ik ben toch gelukkig! Dat heb ik de laatste 7 weken niet meer gevoeld, misschien wel logisch, maar ik heb ook ergens de indruk dat het niet meer terug zal komen, dat er definitief iets verschoven is. Dat ik nooit meer zal zijn wie ik was. Dat Joris nooit meer zal zijn wie hij was. Dat we naar elkaar kijken en het verdriet vaak zien in elkaars ogen, maar het niet altijd uit durven te spreken, omdat we wel weten van elkaar dat er ergens een knak zit in ons binnenste.
We moeten eigenlijk onszelf opnieuw leren kennen, en elkaar. Niet eenvoudig, maar vooral raar...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten