Verdriet is een raar beestje

Verdriet is een raar beestje, dat zeggen ze soms wel eens. Wat mijn verdriet om Tomas zo rauw maakt, is het feit dat je weet dat het nooit zal weggaan omdat de situatie zo definitief is. Als je vinger is genaaid, of appendix is uitgehaald of zelfs na de operatie van de keizersnede weet je: deze pijn is tijdelijk. Je kan als het ware aftellen naar een moment waarop je weet dat je je beter zal voelen.

Maar dit verdriet is anders. Het blijft aanwezig, soms sluimerend onder de oppervlakte, soms erg merkbaar. En er is geen aftellen, geen datum op de kalender waarbij je met zekerheid kan zeggen: dan zal het beter zijn.

Dat maakt rouwen ook zo moeilijk. In het begin wil je het soms ook wegduwen en denk je: vooruit, doorgaan, niet bij stilstaan. Maar omdat het niet weggaat, ook al negeer je het zo goed mogelijk, komt het altijd weer terug. Soms op een onverwacht moment. Een kogel noem ik dat. Mensen die wisten dat je zwanger was en vol vreugde op hun gezicht je proficiat wensen. Dan sta ik daar, soms letterlijk verlamd omdat ik niet weet wat te zeggen.

Goede dagen en slechte dagen, ze zijn er afwisselend. Soms doet het ook deugd om er even niet aan te denken, om niet constant te denken: normaal had het anders moeten zijn, ik had dit of dat moeten doen, Tomas had nu deze spuit of dat onderzoekje gehad. Je weet dat het geen zin heeft om er aan te denken, omdat het moment nooit komt.

Ach, er zijn zoveel zaken waar ik nooit moet voor plaatsen: nooit moeten opstaan voor je, nooit je eten geven, je nooit horen huilen voor een flesje, nooit je kleertjes aan doen, je nooit in bad kunnen doen,...

Er is maar één iets wat we voor jou gedaan hebben Tomas, je gekoesterd, 9 maand lang, je laten weten dat je welkom was, voor je gezongen, je gestreeld - door de buik heen, zoveel over je gesproken en alles voor je klaar gemaakt. Zodat je echt wist: ik ben welkom en ik ben geliefd. En dat is ook belangrijk...